Het jaar van de heks

    

Wat vooraf ging:

 

Tijdens een klank– en lichtspel in het Franse stadje Mont Dauphin raken Jessica en Stefan hun vader en zijn nieuwe vriendin kwijt. Ze maken zich er niet erg druk over. Als het afgelopen is, zien ze elkaar wel weer terug bij de auto.

Maar als alle bezoekers weg zijn, is er nog steeds geen spoor van hen. Dat Agnes weg is, kan Jessica eigenlijk niet schelen. Ze kan haar aanstaande stiefmoeder niet uitstaan. Maar dat pap is verdwenen, maakt haar erg ongerust. Vooral omdat er vreemde dingen in het stadje lijken te gebeuren...

 

“Hoorde jij dat ook,” fluisterde Stefan hees.

“Wat?”

Hij maakte een gebaar dat ze stil moest zijn. Op datzelfde moment hoorde Jessica wat hij bedoelde. Er klonk een gesmoord geluid, alsof er iemand een hand voor de mond werd gehouden. Ze hield haar adem in en keek schichtig om zich heen, maar ze zag geen enkele beweging. “Waar kwam dat geluid vandaan?” stamelde ze benauwd.

“Geen idee.” Stefan was nauwelijks te verstaan.

“We moeten hier weg!” Ze had het nog niet gezegd of het geluid was er weer, alleen harder nu. Het was of het bij haar voeten vandaan kwam. Verschrikt deed ze een stap naar achteren. Meteen zag ze de kleine, halfronde opening onderaan de kerkmuur. Het moest een soort kelderraampje zijn, want er zat een rooster voor. Er kwamen beangstigende geluiden uit. Toch bleef Jessica staan. De klanken die werden uitgestoten, kwamen haar vaag bekend voor. Het was of iemand haar aandacht probeerde te trekken. Opeens liet ze zich op haar knieën vallen en hield haar gezicht vlak voor het rooster. “Pap!” fluisterde ze doordringend. Ze probeerde de duisternis met haar ogen te doorboren, maar ze zag niets. “Pap, ben jij dat!?” Er volgden een reeks onverstaanbare kreten. “Stefan! Je zaklamp! Gauw!” Ze rukte hem bijna uit zijn hand. Een seconde later gleed de lichtbundel zoekend over de rode bakstenen van wat een ondergronds gewelf moest zijn. Toen hield hij stil. Met knipperende ogen tegen het felle licht zag Jessica het gezicht van haar vader. Er liep een dun straaltje bloed van zijn wenkbrauw over zijn slaap naar beneden. Zijn mond was afgeplakt met grijzig tape. Ze liet het lichtcirkeltje lager zakken. Hij zat op een stoel. Zijn handen waren op zijn rug gebonden en zijn enkels zaten met dikke koorden aan de twee voorste stoelpoten vastgesnoerd.

Stefan die naast haar was neergeknield, fluisterde ontzet: “Pap, hoe kom je hier?”

Er kwamen een paar onduidelijke klanken vanachter het tape vandaan.

“Hij heeft het over Agnes!” siste Jessica.

Ze liet de lichtbundel over de bodem glijden. De ruimte lag enkele meters beneden het straatoppervlak, zag ze, en hoewel ze haar gezicht tegen het rooster drukte, kon ze de hoeken aan de straatkant niet overzien. “Is Agnes daar ook?” fluisterde ze.

Haar vader schudde zijn hoofd en probeerde iets te zeggen, maar hij was niet te verstaan. Met een wanhopige blik wees hij met zijn kin naar boven.

“Begrijp jij wat hij bedoelt?” vroeg Stefan.

Jessica maakte een ongeduldig gebaar. “Is Agnes soms in de kerk?” vroeg ze.

Haar vader knikte heftig.

“Wat doet ze daar? Ik bedoel, is ze daar vrijwillig?”

Hij maakte een geluid dat veel weg had van een snik en schudde van nee.

Met grote ogen keek Jessica hem aan. Wat gebeurde hier? Wat moesten ze met Agnes? Opeens zag ze hoe haar broer het rooster beetpakte en er woedend aan rukte. “Geen beweging in te krijgen,” foeterde hij. “Hoe krijgen we pap hier in hemelsnaam uit? Ik denk dat we de toegang tot deze ruimte in de kerk moeten zoeken.” Hij stond op.

Er kwam een gesmoord gebrul vanuit de kelder. Jessica zag een verwilderde blik in de ogen van haar vader verschijnen en hij schudde heftig van nee. Wat bedoelde hij? Opeens begreep ze het. “Wees maar niet bang, pap. We kijken wel uit. Dat stelletje griezels daar in de kerk krijgt ons heus niet te pakken. We gaan regelrecht naar de politie en dan komen we je bevrijden.”

Haar vader werd wat rustiger.

Ze knipte de zaklamp uit. “We proberen zo snel mogelijk terug te zijn,” fluisterde ze. “Tot zo.” Ze vond het vreselijk om haar vader onder deze afschuwelijke omstandigheden achter te moeten laten, maar ze wist geen andere oplossing.

 

 

Terug naar beginpagina

Terug naar

12+ pagina